Το ακρωτήριο Μαλέας ή Κάβο Μαλιάς, λόγω της μορφολογίας του, χαρακτηρίζεται ως ένας τόπος σκληρός, άγονος, τραχύς και πετρώδης, αλλά ταυτόχρονα και ασκητικός. Κατά τους μεταβυζαντινούς αιώνες, οι ερημίτες γέμισαν τις σπηλιές και τα ασκηταριά δημιουργώντας το «μικρό Άγιο Όρος». Σήμερα, στη δυτική πλευρά, σώζονται λίγα εκκλησάκια, που υποστηρίζουν ακόμη την αγιότητα του τόπου. Η Ιερά Μονή της Αγίας Ειρήνης χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ ο ναός του Αγίου Γεωργίου χρονολογείται στα μέσα του 15ου αιώνα. Το ιερό προσκύνημα ξεκινά από το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, ακολουθώντας ένα χωματόδρομο περίπου 3,5 χιλιομέτρων που περνά από το Γεωπάρκο του Αγίου Νικολάου και το απολιθωμένο δάσος. Στο τέλος του, υπάρχει ένα πλάτωμα, από όπου ξεκινά το απόκρημνο μονοπάτι περίπου 3,5 χιλιομέτρων, με μοναδική θέα στο Αιγαίο. Η διαδρομή έχει ήπιες κλίσεις, με συνεχή πάνω-κάτω, μέχρι την πέτρινη είσοδο με τη ξύλινη πόρτα της Μονής. Η Μονή αποτελείται από μακρόστενο συγκρότημα κελιών, στενό πλάτωμα και μονόχωρο ναό. Στη συνέχεια το μονοπάτι, διακλαδίζεται προς το ναό του Αγίου Γεωργίου, με τις αξιόλογες αγιογραφίες, και το αγκυροβόλι της Μονής, με τη σπηλιά «Κοκκαλιάρα».
Κοιτώντας προς τα πίσω, η αρχή του μονοπατιού και το τέλος του χωματόδρομου:
Κοιτώντας προς τα μπροστά και στο βάθος η Μονή:
Με λίγο ζουμ:
Φτάνοντας στην Μονή της Αγίας Ειρήνης:
Προχωρώντας προς τον Άγιο Γεώργιο:
Το πάνω μέρος του Αγίου Γεωργίου:
Το εσωτερικό του Αγίου Γεωργίου:
Ο Άγιος Γεώργιος:
Επιστρέφοντας στην Αγία Ειρήνη:
Ντόπιοι εκτελούσαν εργασίες επισκευής και συντήρησης:
Αφήνοντας πίσω την Μονή και επιστρέφοντας:
Πλήθος κόσμου πήγαινε προς την Μονή:
Τελευταία ματιά:
Φτάνοντας στο τέλος του μονοπατιού:
Τέλος και τω Θεώ δόξα.
